Bij het opruimen van mijn kantoor kom ik een mooie verzamelbak met floppy’s tegen. De labels zijn slecht te lezen. Zou er iets boeiends, dierbaars of kostbaars opstaan? Nu mis ik niet direct informatie maar stel dat deze gegevens in de toekomst nog nodig dreigen te zijn?
Ik besluit om de inhoud te bekijken en vervolgens te bepalen of het bewaard moet worden of niet.
Praktische problemen:
- Hoe lees ik deze (sterk)verouderde geheugendragers (in dit geval floppy disks) uit met de apparatuur (computers/laptops, tablets, smartphones, etc.) die wij heden ten dagen gebruiken?
- Hoe krijg ik deze data op een (ver)werkbaar formaat?
- Waar en hoe moet ik deze data vervolgens opslaan?
5¼-inch (133 mm) en 3½-inch (90 mm) maten, waren een alomtegenwoordige
vorm van opslag en uitwisseling van gegevens uit het midden van de jaren
1970 tot laat in het jaar 2000.
Achter in een opbergkast in een hoekje ligt mijn oude, antieke laptop te verstoffen. Deze krijg ik warempel aan de praat en kan de diskettes 1 voor 1 invoeren middels de sleuf die ervoor bedoeld is. De oude MS-DOS-files en jpg afbeeldingen worden zichtbaar, deze diskettes kan ik direct ‘prullenmanderen’. Waardeloos en niet meer voor de toekomst nodig. De oude 3.5” floppy disks zijn historie nadat ik ze grondig de vernieling in heb gebracht.
Na verloop van tijd zat ik te prakkeseren hoe bedrijven en instanties dat toch voor elkaar krijgen? Hier moeten grote archieven vol liggen met sterk verouderde geheugendragers zoals: ponsbanden, back-up tapes, etc. – met wel kostbare-, en vertrouwelijke informatie of wellicht informatie waar de belastingdienst nog om kan vragen.
De wens naar grote dataopslag is groeiende naarmate de bedrijfsvoering steeds meer geautomatiseerd wordt, videodata zich opstapelt en Social media en IoT/M2M (Internet of Things/Machine2Machine) er nog scheppen bij bovenop doen. Het managen van al deze bits en bytes is een enorme klus, hoe hou je die groeiende berg data in bedwang? De databerg verdubbelt zich iedere twee jaar, aldus onderzoeksbureau IDC.
De data moet op een centraal punt staan, anders ben je al gauw het overzicht kwijt en bovendien is het risico van gegevensverlies groot met de meeste traditionele, lokale opslagvormen. De data kan op verschillende manieren verzameld worden: binnen de organisatie op harddisks of tapes (gekoppeld aan de fileserver) en buiten het bedrijf in een extern datacenter (hosted) of in de cloud. De data wordt tegenwoordig vaak via diversen clouddiensten opgeslagen bij de cloudproviders die normaliter met hun tijd meegaan. Bedrijven zie ik steeds vaker kiezen voor een hybride oplossing; “best of two worlds”.
In mijn persoonlijke floppy-geval is gegevensverlies geen drama. In het geval van een onderneming, of erger nog van een overheidsinstelling, kunnen er vervelende situaties ontstaan.
Amerikaanse kernwapensystemen
Zo lees ik juist online dat de Amerikaanse kernwapensystemen nog op floppydisks draaien uit de jaren 70!
“De ‘US government’ geeft ruim 61 miljard dollar uit om de “erfstuksystemen”, zoals ze schertsend genoemd worden, te onderhouden. In een rapport dat de Amerikaanse overheid maakte, staat dat dit ruim drie keer zo veel is als wordt uitgegeven aan moderne IT-systemen. Er wordt wel gewerkt aan modernisering van het systeem. “De floppy-computers worden tegen het eind van 2017 vervangen door veilige, digitale apparaten”, aldus een woordvoerder tegen de BBC.” (Bron: nu.nl)
Indien je de data kwijt bent of er zijn gegevens beschadigd dan zijn er specialistische, gecertificeerde bedrijven die de data veilig kunnen terughalen dit geldt voor particulieren en bedrijven van elke omvang. Geruststelling voor nu.
Eveneens zijn er bedrijven die de data van oude geheugendragers kunnen omzetten naar eigentijdse mediadragers. Geruststelling voor later.
Echter voorkomen is beter dan genezen.
